ยุคเริ่มต้นมีผู้ไม่เห็นด้วยกับแนวทางอิสมาอีลียะฮ์เรียกพวกเขาว่า “มุลาฮิดะฮ์” หลังจากศตวรรษที่สาม (ฮิจเราะห์ศักราช)ถูกเรียกว่า กิรอมิเฏาะฮ์ แต่พวกเขาขนานนามตนเองว่า “ดะอ์วัต”หรือ “ดะอ์วัตฮาดียะฮ์” หมายถึงเชิญชวนจากผู้ชี้นำ ในยุคการปกครองราชวงศ์ฟาติมียะฮ์พวกเขาหลีกเลี่ยงที่จะเรียกตนเองว่ากลุ่มอิสมาอีลียะฮ์[3]

ชาวอาหรับเรียกชาวอิสมาอีลียะฮ์ว่า กลุ่ม บาฏินียะฮ์ ซึ่งมีสาเหตุมาจากการที่พวกเขาแปลและอธิบายความหมายเนื้อหาของอัล-กุรอานในเชิงภายในของกุรอาน และหน้าที่ในการแปลจะถูกมอบให้แก่บุคคลที่อิสมาอีลียะฮ์เรียกพวกเขาว่า “อาจารย์” (มุอัลลิม)เท่านั้น พวกเขาไม่ยอมรับความหมายภายนอกของอัล-กุรอานโดยมีความเชื่อว่าอัล-กุรอานมีจิตวิญญาณและความหมายในเชิงลึก หรือ ความหมายภายใน และความหมายภายนอกเป็นเพียงความในเชิง เปรียบเทียบเท่านั้น